son 4 senemin özeti.
hayatımın en kritik anlarında kendimi hep kadıköy'ün moda'nın caferağa'nın sokaklarında yoğurtçu parkı'nda buldum
hastalık, sağlık, üzüntü, keder, büyük vazgeçişler, yeni başlangıçlar, arafta kalınıp alınamayan kararlar, görkemli çöküşler, kutlanacak zaferler. kendi başıma kalmam ve aklımı başıma toplamam gereken bütün anlarda aslında bu saydığım lokasyonlardaydım. umarım benden başkalarına da böyle iyi gelen bir güzergahtır.
şu an mı? evet evet şu an da yine kadıköy'de amaçsızca yürüyorum. yakın olanı beklerim. birazdan caferağa'dan yoğurtçu'ya sallanacağım.
2
+
-entiri.verilen_downvote
Beylikdüzünde oturunca kadıköye yılda 1 kere falan gidiliyor (son 3 yılda 1 kere gittiğim aklımaa gelmiştir)
😂😂
3
+
-entiri.verilen_downvote
Üniversitenin ilk yılı, beyazıt'tan Kadıköy'e geçerdim tek başıma takılmak için. Vapurdan inip akmar'a doğru giderdim. Para durumuna göre bir kitap alır, oturur bir yerde okumaya başlardım. Tek başıma sinemaya giderdim nadir de olsa. Büyüdüğümü hissettim o günlerde ben. Kendi kendime yetiyordum. Bir şansım olsa o günlere dönmeyi çok isterdim. Özgür, güçlü, mutlu ve önemlisi umutlu olmayı çok özledim.
1
+
-entiri.verilen_downvote
ve sokak köpeklerini sevmek. dün sabaha karşı yine oradaydım. sakinken de bi ayrı hoş. ama kilise önündeki tofaşlı halay grubu bir miktar sinirlerimi bozdu.